Parisian Selfies

Zoals aangekondigd, zat ik het afgelopen weekend, en tel daar gerust vrijdag bij, in Parijs.
Bij Mon Mari en Son Mari.
'Oekanda? Gajetogenevent?'
Ca c'est juste, chers lecteurs.
Ik zal mij nader verklaren, waarom ik ineens met echtgenoten begin rond te gooien:
Hij en ik hebben samen gestudeerd.
Alé, dat laatste moogt ge met ne serieuze korrel zout nemen, maar kom.
In ieder geval, tijdens ons eindexamen, hebben wij de Burger edelman opgevoerd.
Voor de cultuurbarbaren onder jullie: Molière is dat. Molière ja!
Daarin speelde Mon Mari de hoofdrol, en ik speelde Sa Femme.
Vandaar zijn blogtitel, want u had al lang begrepen dat ik geen namen noem.
Voila. Gesnopen?
Mon Mari heeft Son Mari, wat dus samen het allerallerallerallerallerleukste homokoppel dat ik ken vormt.
En wat heb ik me daar weer un fantastic weekend gehad!
Ik geef u een paar van de vele hoogtepunten mee:

1. We gingen kijken naar de 'la revue réinventée' oftewel 'MuglerFollies'.
Heel de voorstelling zat ik met mijn mond open.
Van verwondering dus, vooraleer u rare gedachten krijgt.
Al-le, maar dan ook al-le goddelijke kostuums werden door Son Mari en zijn team gemaakt.
Nu gij.
Daarvoor alleen al, kruipt ne mens met plezierte uit zijn zetel.
Als u één dezer een reisje Parisien hebt geboekt: DOEN! GAAN! ZEKER!

2. We hingen de blasé toerist uit en bezochten 'Les Arts Décoratifs'.
En trokken daar selfies.
U ziet dat er een Vanfleteren aan mijn verloren is gegaan.
Not.

3. We dronken elke dag champagne.
De ene keer Spaanse, de andere keer Franse.
En die selfies bleven maar komen.

4. We aten voor de tv, met een plateau op onze schoot.
En keken terwijl naar the Voice Français.
Ben ik blij dat wij An Lemmens hebben.

We babbelden en taterden.
We passeerden 14 Starbuck's filialen, waar ik toch wel in 2, sugarcrap kocht.
We kregen 3 te gekke, Hollandse wijven over de vloer.
We stapten en stapten en stapten.
We lachten ons een ongeluk.

Ah ja, en ik zou het bijna vergeten: op zondag, zaten we hier.
Waar er gelukkig anderen waren om foto's te trekken

We kregen een echte goodiebag, comme des vrais stars.

Het liep daar vol modellen, die ondergoed showden.
Met perfecte lijven. In lingerie.
Elke heteroseksuele man aanwezig, was daar niet rouwig om.

Toevallig, heel toevallig bevond zich bij ons ook deze

Daar was elke heteroseksuele, biseksuele, homoseksuele en whateverseksuele vrouw aanwezig niet rouwig om.
Mezelf inclusief.

Daar zal ik dan hoogtepunt 5. van maken, watenktezelf?

Ter info: ik heb al een filterke over de foto gegooid, om mijn rood gezicht weg te camoufleren.
Op cruciale momenten, laat mijn lichaam mij blijkbaar in de steek.
Daar ging mijn coolheid.
En zoiets ga ik 'nooitjamaisnevaaa' meer van zo nabij zien.
Maar, ik troost mij met de gedachte, dat dit voor 99,9 % van jullie ook geldt. Ha.

Cheers,
C.

Ps: Trouwens, hebt u de afzichtelijke en gruwelijke styling van onze BV's van den Aldi gezien? Die hadden beter ook een filterke of 86 over hun eigen gegooid.

18.01.2014

De Prinses is vertrokken.
Voor goed, althans dat is toch de bedoeling.
Naar fokking Canada nog wel.
Van 'achter Mijn Hoek' naar 'over de Grote Plas'.
En natuurlijk was ik hiervan op de hoogte.
Al 6 maanden lang.
Maar daarom was het afscheid niet minder onverbiddelijk.

Vanaf nu is mijn hart kleiner, want een klein stukje is mee met haar.
Vanaf nu moet ik een vliegtuig nemen om haar te zien.
Vanaf nu zal elkaar spreken niet meer zo evident zijn.
Vanaf nu is er een diamant minder in mijn nabijheid.
Vanaf nu zal alles anders worden.

Nog maar 3 jaar in mijn leven, maar direct oh zo belangrijk.
Samen naar zee.
Samen naar Frankrijk.
Samen, doorkruisten we Vlaanderen. Ik aan het stuur, zij naast mij.
Samen in de zetel, urenlange gesprekken.
Samen op een terras, filosoferend.
Samen op een podium, zij met haar sterrenstof, ik met mijn glitters.
Samen op feestjes.
Samen in een deuk, ontelbare keren.

Zij leerde mij 'the Magic', zoals zij het graag noemt.
Zij zag meer Cinderella's dan eender wie.
Zij stuurde kaarten, onverwachts, elke keer weer.
Zij weet als geen ander, hoe hard dierenleed mij raakt.
Zij toverde oneindig veel glimlachen op mijn gezicht.
Zij haalde de beste versie van mezelf, naar boven. Telkens weer.
Zij luisterde, zoals ik luisterde.
Zij kent mij van binnen en van buiten.
Zij maakte van mij een mooier mens.

Je kan maar bij heel weinig mensen jezelf zijn.
Alleen een minderheid wil de tijd nemen om je van kop tot teen te leren kennen.
Zij die iemand kunnen aanvaarden zonder commentaar zijn schaars.
Onvoorwaardelijkheid vind je zelden.
Echte vriendschap is uitzonderlijk.
De Prinses en ik waren dat alles.
En hopelijk lukt het ons om de 9 uur die ons scheiden, om te zetten naar seconden.
Zodat de verleden tijd, die je automatisch gebruikt, terug tegenwoordig wordt.

Afgelopen zaterdag trok zij naar ginder.
En ik naar het allerallerallerallerallerallerallerleukste koppel dat ik ken.
Geen betere en warmere plaats dan bij hen.
Daardoor was er geen sprake van drama.
En volgend weekend trek ik naar het allerallerallerallerallerleukste homo-koppel dat ik ken.
Zo zal er nog altijd geen sprake zijn van groot verdriet.
En vanaf februari, trekt mijn hondendochter fulltime bij mij in.
Zo zal er een natte neus zijn om te troosten, als de tranen komen.
Zij zijn ook allemaal diamanten in mijn leven.
Zij maken haar vertrek draagbaar.

Diamanten vind je maar heel sporadisch.
Ik koester de mijne.
A few, not a lot.
Maar die paar schijnen wel zo hard, dat de stukken ervan afvliegen.
Zij zorgen ervoor dat mijn hart vrolijk verder klopt.

En natuurlijk is er maar één Prinses.
Maar zoals zij mij heeft geleerd:
True love is unconditonally.
No strings attached.
Laten we daar maar al eens mee beginnen.
Dat neemt niet weg, dat ik haar degoutant hard ga missen.

Cheers,
C.

E!

Met de casa kocht ik mij ook een reusachtige tv.
Waarschijnlijk nog klein in 'flatscreen-normen', maar voor mij toch behoorlijk indrukwekkend.
U moet weten, tot ver voorbij het nieuwe millennium, had ik nog zo'n echt beeldbuis staan.
De stap naar digitale tv en dus ook lcd heb ik heel lang uitgesteld.
En zelfs toen bleef ik in grootte nog vlot beneden de middelmaat te zitten.
Iedereen, die in mijn crib ooit tv heeft gekeken, lachte mij in mijn gezicht uit, met zo'n pruts-kijkdoos.
Daarom was ik ook zo blij als een kermisvogel met mijn, voor mij, giga-apparaat.
Met als excuus: ik moet nu verder van mijn tv zitten, het scherm moet dus groter.
Eigenlijk zijn mijn ogen al lang niet meer zo fit, als 10 jaar geleden, maar kom.
Ontkenning is 1 van mijn hobby's.
Om helemaal zot te doen, heb ik er mij voor een paar luttele euro's per maand een extra zender-pakketje bijgekocht.
Dat was het gevolg van:
casa kopen -> lening -> geld op -> thuis blijven -> als Mohammed niet naar de berg komt -> kijk dan tv
Met andere woorden, sinds de verhuis, heb ik de zender E! binnen mijn zapbereik.
De E staat voor 'Entertainment', en het ! voor niets. Zo ligt de lat, waar ze hoort: laag.
Heel die zender is namelijk één aaneenschakeling van shalow, brainkilling gezwets.
KUWTK, Ice loves Coco, The Fashion Police, ga zomaar verder..
I like a lot.
Het is niet omdat ik Amsterdam kan meezingen, dat dat daarom niet geldt voor Mamasé.
Cultuur mag al wel eens met een heel kleine c geschreven worden, zoals in 'crap'.

Maar naast al die reality heeft E! ook:
De Sterren. Echte. Grote. Sterren.
Op rode lopers, zoals het hoort.
Vol glitter, glamour, & fashion.
En als CEO van de NV 'Starstruck' ben ik dan ook sinds dit weekend behoorlijk in mijn nopjes, want:
Awards season kicked off.
En door mijn 'maandelijkse Telenet belegging', hoef ik mij niet enkel meer tot de Heilige Gazet wenden.
No-ho, E! brengt de celebs tot mij.
De rode loper van de Golden Globes heb ik gisteren dan ook uitgesteld bestudeerd.
E! heeft zijn hoofletter meer dan waar gemaakt.
Nu kijk ik niet enkel voor de outfits, hoor.
Bij zulke gelegenheden leer je ineens ook welke series je directement op je 'to see list' moet zetten.

Want als er nu iets is dat ik graag doe, buiten prediken over het milieu en de dieren, is het series volgen.
Of films bekijken.
Zoals nu met Breaking Bad.
Mensenlievendeugd. 'Amagaaaaat!'
Wat een godverdomse, steengoede serie is me dat.
Vijf seizoenen om duimen en vingers van af te likken.
Aan het einde van elke aflevering, zei ik steeds (want ja, ik praat tegen mezelf): 'fok man, tisniwaar.'
Of mijn meest gebruikte uitspraak van ongeloof: 'ogallè' (de opengesperde ogen mag u erbij denken)
In sneltempo heb ik dit meesterwerk online bekeken.
Door de eerste afleveringen heb ik mij, eerlijk, een beetje moeten worstelen.
Maar de briljante acteerprestaties maakten dat vanaf seconde 1 goed.
Geobsedeerd ben ik, nu, na 5 seizoenen.
Nog maar 1 aflevering heb ik te bekijken: the grand final.
En dit ben ik aan het uitstellen gelijk zot, want wàt daarna?
In mijn hoofd ga ik nooitjamaisnever, nog zoiets geweldigs te zien krijgen.
Dikke zever natuurlijk.
Want dat had ik ook met Damages.
En Broadchurch.
En Homeland.
Sinds gisteren weet ik dus beter: er liggen nog tv-pareltjes te wachten om door mij opgeslokt te worden.

Zondagnacht kreeg Bryan Cranston dan ook de erkenning die hij meer dan wie ook verdient.
Zijn personage Walter White is de perfecte anti-held.
Je zou hem al zijn zonden vergeven.
En dan zwijg ik nog over Jesse Pinkman.
Zij, die de serie kennen, weten wat ik bedoel met: 'Hell yeah Bitch'

Laten we ook effe 'Hoera' roepen, met de Golden Globe van Leonardo Dicrapio voor zijn rol in:

Na deze trailer te bekijken, wilt u zich toch asap naar de Metropolis reppen om de rest te zien?
G.E.N.I.A.A.L.
'Te veel drugs, te veel seks, te veel verheerlijking van het slechte' riep de puriteinse kant van de VS.
I like a lot.
Hopelijk krijgt hij er een Oscar bovenop.
Ik zal ook dan op de eerste, virtuele, rij zitten. Evidement.

En om op z'n 'shalows' te eindigen, mijn Vogue-top 3.
Daar kunnen onze BV's van den Aldi nog iets van leren

Cheers,
C.

ps: ter verdediging van mijn oppervlakkigheid: ik doe mee aan de #365daysoflittlehappiness op Instagram.
Niet duidelijk? Check it out. 

Mission 'very possible'

De eerste les 'Start to Run' zit erop.
Gisteren, 07/01/2014, heb ik dan ook gememoriseerd als 'een te onthouden datum'.
Net zoals 14/01/2013, vorig jaar.
Toen was er sprake van de eerste dag 'Stop a lot of bad habits'.
En vermits ik dat tot een goed einde heb gebracht, gaat dit ook een schot in de roos zijn.
Bij deze zijn mijn 'ambities 2014' geopend.
'Ik doe wel niet mee aan 'goede voornemens', hoe belachelijk is dat', hoorde ik vaak de afgelopen dagen.
Iedereen zijn eigen keuze, natuurlijk, maar ik ben het daar niet mee eens.
Primo: van een beetje karakter en discipline is nog nooit iemand gestorven.
Secundo: hoe conreter het doel, hoe meer slaagkans.
Tertio: iets tot een goed einde brengen, zorgt voor een ego-boost.
Just saying.
Sommigen kwaken al jaren: 'oh, ik zou toch echt wel een kilo of 5 moeten afvallen.'
'Ewel, doetatan, wadoudoetege?' denk ik dan.
Anders moet je niet zo zagen.

Nu, ik lig ook graag in mijne zetel voor BFF 'TiVo'.
Het boek 'uitstelgedrag voor gevorderden' zou ik zo kunnen schrijven.
Maar, voor mij geldt:
When the going gets tough, the tough get going.
Op een moment moet je gewoon stoppen met melken, en doen.
Dat was gisterenavond dus het geval.
Helemaal uitgerust in loopoutfit, oh jawel.
Gekocht, jaren geleden, toen ik ook aspiratie had, maar nog meer habitus in opschorting.
Dààrom gooi ik dus nooit iets weg.
U weet wel hoe zo'n outfit er hoort uit te zien:
spandex broek met ritsen onderaan, truitje met 'luchtgaten', vestje met fluo-strips, loopschoenen, Ipod.
Moest ik de Fashion Police zijn tegengekomen, ze hadden goedkeurend geknikt.
Ne mens moet tegenwoordig op alles voorbereid zijn, toch?
In mijn hoofd zag ik er dan ook als een echte pro uit.
En op de momenten dat ik effectief liep, zal de passerende medemens, stikjaloers geweest zijn.
Dat maak ik mezelf toch wijs, kwestie van er toch iets van plezier uit te halen.
Want moest u het zich afvragen: het lopen vond ik maar niets.

Dat wilt daarom niet zeggen, dat ik opgeef, belangeni, belangeni.
Efkes op de tandjes bijten, daar is ook nog nooit iemand van gestorven.
Voor ik het weet loop ik, in een totale runnershigh twee uur alsof het niets is.
Blik op oneindig.
Lily simultaan naast mij, wat had u gedacht?
Nu is dat nog eerder:
'Ooh, zusje, gaan we zot doen, ofwa? Joepie, dat doe ik graag, kijk eens hoe hoog ik tegen u kan springen!'
Waardoor ik bijna op mijn gezicht val, omdat de hond niet mee is in het verhaal.
Soit, dat gaat dus van korte duur zijn.
Tegen 27/04/2014 ben ik hier dan ook helemaal klaar voor.
Voor een bepaald individu in mijn zeer nabije omgeving, is dit alles behoorlijk 'pussy-niveau' waardig.
Die persoon is namelijk in een andere klasse aan het spelen.
Als in de 'trainen voor een halve triatlon tegen juni' klasse.
Over 'goalsetting' gesproken.

Dus om niet helemaal onder te doen, heb ik op mijn lijst ook nog 'zwemmen' en 'yoga' staan.
Ah ja, en heel februari ga ik weer aan de 'no carbs, no sugar, nothing at all'.
Om maar te zeggen:
Mission New York/ TML has started.
Tegen juli ben ik volledig 'in vorm' om Mister 'ik ben terug single' Ryan Gosling binnen te doen.
'En waarom gij wel en ik niet, onnozel foorwijf', denkt u nu misschien.
Wel, kijkt u zelf maar

Hond + lopen.
Perfect match, noem ik dat.
Eat this.

Cheers,
C.

Goed begonnen, is ...

Jiehaa, het is gelukt: 2014 is ingezet.

My best wishes to you all!

Ja, ik stuur geen kaarten, dus gebeurt het via deze weg.

En op van die algemene smssen, die naar gans de telefoon worden gestuurd, antwoord ik niet.

Als het niet persoonlijk kan: 'lotedan'.
Bij deze dus.

Et voila, de toon is gezet, het blad voor mijn mond, zal ook dit jaar verre van aanwezig zijn.

Nu, ik voorspel wel een Topjaar.

Althans, als het zich recht evenredig met Oudjaar gaat gedragen: fasten your (alé my) seatbelts.

Heb ik me daar efkes een feestje van jewelste gehad. Aloha.

Mijn hersenpan moet al serieus terug in de tijd gaan om iets gelijkaardigs te herinneren.

We zaten dus hier (en volgend jaar, gaan we daar terug zitten, for sure)

En ik kan over niets, maar dan ook niets klagen. Nu gij.
Er was:

fabulous gezelschap, kijkt u zelf maar even

parking voor de deur

perfecte zaal

plaats genoeg

tafels niet te groot, niet te klein

goede organisatie

voldoende personeel
propere toiletten

gratis drank, snel te verkrijgen

smakelijk eten 

niet te warm, niet te koud

beste zicht op het vuurwerk

genoeg volk, maar ook niet proppievol

maar BOVENAL, een DJ, die meer dan verstand van zaken had.

On-ge-loof-lijk.

Voor middernacht had hij deze, en deze, en deze er al door gedraaid.
Dat waren 'amusekes', bleek achteraf.
De grotere 'plats' kwamen namelijk na 0:00 (waar de bubbels trouwens rijkelijk vloeiden):
Rihanna - Conga (!!!!) - Usher - Avicii - Queen B - Daft Punk - Animals : ik noem maar wat.
Maar dat was niks, maar dan ook NIKS in vergelijking met de 'hoofdvogels'.
ALLE, maar dan ook al-le, al-le, vette, euro-90's-house-beats, heeft hij op ons afgeschoten.

Hierdoor hebben de Prins en ik duidelijk bewezen dat wij die jaren meer dan actief doorbrachten.
To set the record straight: we ruled the nighties.
Elke beat, elke versnelling, elke climax, elk woord, elke maat, elke verandering van toon, elke optimum:
we knew them all.
Dit alles werd gemixt met wat Britney hier en wat Kanye  (alokes!!!) daar.
Bij elk nieuw nummer werden wij extatischer, en hysterischer.
We hebben gezongen, gesprongen, gegild, en vooral gedanst alsof ons leven ervan afhing.
En zoals voorspeld, waren de schoenen te pijnlijk.
Dus werden die uitgegooid, en danste ik vlotjes verder op de nylons.
Zo hoort dat bij échte, goeie feestjes.
Sans gêne, want wat een ander denkt, interesseert me niet.
Moest u het zich afvragen:
ik zag er tegen dan al lang niet meer uit, zoals hierboven op de foto.
Oogschaduw in het rond.
Mascara uitgelopen.
Kapsel, ondanks de 63 speldjes, los.
Dress, klaar voor de droogkuis.
Maar oh, oh, oh, wat heb ik mij geamuseerd.
Doe gerust een enquête bij onze mede-feestvierders:
De Prins en ik waren op 31/12 De Heersers Van De Dansvloer.
Ik geef u 3 hoogtepunten in de hoogtepunten in de hoogtepunten mee.

Neemt u het van mij gewoon aan: ze gaan daar niet weten wat er gebeurt, met ons erbij.
Tsunami gaat er niks mee vergeleken zijn.

En, om af te ronden, kom ik even terug op wat ik hierboven schreef over dat Topjaar:
'top' doesn't even begin to cover it.

Maak er een machtig jaar van!

Cheers,
C.