dinsdag 29 april 2014

Vier jaar.

Vier jaar geleden, zat ik nu op een trein.
En bevond ik mij ergens tussen Kontich en Saint Jean Pied de Port.
Met tranen in mijn ogen, zeker weten.
Heimwee vanaf de eerste moment.
En een hart gekrompen tot kabouterformaat.

Vier jaar geleden zat ik nu op een trein.
Alleen.
Zonder gsm.
Zonder ipod.
Zonder ipad.
Een rugzak van 13 kilo was mijn enigste gezelschap.
En een klein engelenhangertje, dat het Mamaatje mij 's morgens had gegeven.

Vier jaar geleden zat ik nu op een trein.
Per seconde die passeerde, werd ik mistroostiger.
En er ging geen minuut voorbij zonder dat ik dacht:
'What the fuck were you thinking. Ga gewoon terug.'

Vier jaar geleden was het 29 april 2010.
En was ik begonnen aan El Camino.
De bedevaartstocht naar Santiago de Compostela, zoals ze zeggen.
Toen wist ik alleen nog niet dat het Mijn Camino zou worden.

Vier jaar geleden schreef ik nu de eerste zinnen van een nieuw hoofdstuk.
Zonder het te beseffen.
'Finishing a circle, and beginning another one', zoals ze hier zeggen.
Want we wandelen de route allemaal voor een reden.
En die drijfveer bevindt zich meestal niet in de smiley-categorie.
Idem bij mij.
Het ludieke stuk heeft Cinderella al genoeg vertelt.
Maar de keuze an sich was vooral één van loutering.
Het was er één van 'no other option'.

Vier jaar geleden was ik namelijk een ander mens.
Allesbehalve vrolijk, tevreden, gelukkig, en jolig.
Ik wist met mezelf geen blijf.
En vond het leven allesbehalve 'a joy'.
Ik was een 'needy' persoon, afhankelijk en zonder vastheid.
Met uiterlijk vertoon probeerde ik de leegte op te vullen.
De ziekte van deze eeuw.

Maar zoals ik altijd zeg:
'ofwel doe je er iets aan, ofwel spring je van de brug.'
Zo simpel is het.
Dus ik vertrok.
Om ver van huis, dicht bij mezelf te komen.

En nu, vier jaar later, op 29.04.2014 is het hoofdstuk geschreven.
Mijn Camino begon daar op die trein.
En het is een pittige geweest.
Met veel bulten en een paar geschaafde knieën.
Met modderpoelen en donkere bosweggetjes.
Met verloren gelopen momenten en changements de route.
Met omwegen en pauzes.
Met bloemenperken en regenbuien.
Met het maken van keuzes en daarop weer terug komen.
Met degoutant veel zonneschijn en behoorlijk wat regenbogen.
Met veel tranen en nog meer lachbuien.
Met geploeter en weer boven komen.
Maar altijd Mijn Weg.

Lily kwam in mijn leven. Wat één van de meest bepalende momenten is geweest.



Zij bracht mij de essentie, daar waar ik nu voor sta.
Een paar van de belangrijkste mensen stonden op.
De Godenkinderen groeiden en namen mijn hart in beslag.
El Familia bleef gezond en bijeen.
Ik ging naar Bali, een memorabele reis.
De casa werd gekocht.
Mijn geest en body werden gezonder en fitter.

Ik leerde verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen leven.
Werd zachter, milder en een pak aangenamer.
Aanvaarding en dankbaarheid kregen een prominente plaats.
Ik schuw geen spiegel meer en loop met rechte rug.
Ik heb de draken en demonen verslagen.
Weinig haalt mij nu nog uit mijn evenwicht.
Omdat ik weet wat ik kan en op mezelf vertrouw.
Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld.
Maar bovenal werd ik de protagonist in mijn eigen leven.
En iedereen die zich daar niet mee kan verzoenen, wordt genadeloos aan de deur gezet.
De Vosin verloor een pak van haar streken.
Maar, verleerde ze niet.

Newsflash dus voor die paar huppeltrutten, die hun eigen triestige bestaan niet kunnen aanvaarden:
Blijf weg van mijn voordeur.
Ga terug naar de catacomben van jullie eigen beerput.
Het boeit me niet.
I'm not impressed. Not. At. All.
Bij deze dus.

Het vuile werk is nu gedaan voor mij.
Het is tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
De timing is perfect.
De cirkel is rond.



Camiante no hay camino al andar - De weg ontstaat doordat je hem aflegt.

Cheers,
C.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten