Tiara in de ene hand, zakdoek om tranen en kwijl op te vangen in de andere.
Fout gekweekt, hé, zoals de meeste vrouwen.
Maar wat wil je?
Als kind overspoeld worden door sprookjes met prinsen, glazen muiltjes, dwergen en kroontjes.
Vriendjesboeken invullen met 'prinses' achter 'wat wil je later worden?'.
Tekenfilms vol boze koninginnen, baljurken en lieve feeën.
Ambities genoeg.
Tot het kasteel in elkaar stort.
Blijkt in je puberjaren dat je te veel 'buldozer' bent om al dat roze te laten passen.
Word je volwassen en besef je dat het maar beter zo is.
Kijk je naar de bewonders van Laken, zonder daar vrolijker van te worden.
Integendeel zelfs.
De nutteloosheid van zo'n koningshuis wordt duidelijk.
Maar inconsequentie is my middle name.
Dus als Lovely Kate met haar William trouwt.
Of de tragische Lady Di wordt begraven.
Plak ik met mijn neus tegen het TV-scherm, ik zou maar eens een outfit kunnen missen.
Trouwens, een meisjesdroom mag op tijd en stond nog eens boven gehaald worden, hé.
En geef nu toe, het was de moeite, toch?
Als er 1 vrouw het woord 'koningin' kan dragen, is zij het wel.
Prachtige Maxima.
She has it all.
Voorbeeld van überstijl en klasse.
Geen evidentie.
Beiden in huis hebben, is uitzonderlijk.
Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.
Mezelf niet uitgezonderd, hoor.
Stijl, ja.
Klasse, niejeniejenieje.
Te luid, te hevig, te opvallend, te veel. Alé 'te' gewoon.
Gelukkig dat ik die prinsessenambitie heb opgeborgen.
En gelukkig dat Prins Pils op een dag naar Argentinië trok.
Sinds 2001 toont zij de wereld dat het anders kan.
Dat zag ik vanaf dag 1.
'Onze' Mathilde rijkt nog niet tot aan haar enkels.
Ook al is ze in lengte groter.
Ook al is ze slanker, na 4 kinderen uit haar lijf te hebben geperst.
Die vrouw is van plastiek.
De glimlach op haar gezicht geplakt.
Charisma zero koma zero.
En ja, om de open deur nog eens in te trappen:
Filip is om bij te huilen.
Ik zag gisteren niet alleen een nieuw koningspaar in Nederland.
Ik zag vooral een liefhebbend koppel.
Twee vrolijke, echte, mensen.
Emotievol, waarachtig.
Natuurlijk ken ik ze niet.
Maar dat maakt de film niet.
Soit, ze mogen van geluk spreken daar in 'Kroketland'.
En ondertussen berg ik mijn tiara terug op.
Tot de bevalling van Kate, binnen een paar maanden.
Ik kijk er al naar uit.
In the meantime ga ik mij bezighouden met de orde van de dag.
Groot Nieuws, al zeg ik het zelf.
Een bericht dat normaal asap op Facebook zou worden gepost.
Om te affirmeren.
Om te ego-trippen.
Maar ik doe daar niet meer aan mee.
Af en toe toch klasse hier, blijkbaar.
Wie weet, vertel ik volgende keer wel meer.
Tot dan, roepen we met z'n allen:
Lang leve Maxima! Hoera, hoera, hoera!
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten