Ha, El Sol is daar!
En samen met de warmte, de openbaring van alle oververwinterde lichaamsdelen.
'Appetijtelijk' is niet het woord dat zondag spontaan in mij opkwam, bij het zien van al dat bloot.
Een lenteschoonmaak bestaat niet enkel voor het huis, ook voor 'den body', hé mensen.
Scrubben, scheren, schrobben, smeren en sporten, als het even kan. Bitte.
Het minimum naar mijn bescheiden mening.
Voor sommigen zou ik zelfs wat groter geschut aanbevelen.
Wat dat is, laat ik even in het midden.
En als ge daar allemaal geen goesting in hebt, bedekt ge u. Zoals ik.
Simpel.
Maar soit, ik neem aan dat het overal nu terug 'huisje weltevree', is?
Iedereen goed gezind omdat het kwik ein-de-lijk stijgt.
Oei, en daar zijn Frank & co al met hun 'tegen het weekend terug maar 10 graden'.
Lap, hou die Prozac nog maar even bij de hand, zou ik zo zeggen.
Voor mij maakt het niet zoveel uit.
Ik heb namelijk een liefde-haat verhouding met dat gele ding.
Als je 7 jaar terrassen hebt gelopen, ben je niet meer zo'n 'sunfan'.
Overblijfsel uit mijn dienster/horeca-verleden dus.
U kent de sector wel, hé?
Een beetje de restafvalbak van de bedrijfstakken.
The place to be, but not the place to work.
Althans dat is mij altijd gezegd, toen.
Nu zijn Sergio (katzwijm voor 5 minuten) en co the next best thing.
En spreekt iedereen van 'een cuisson' al kenden ze het heel hun leven.
Dit laatste is niet waar, trouwens.
Toen vroeg ik dagelijks meermaals: 'En hoe mag uw steak gebakken zijn?'.
En als antwoord kreeg ik dan: 'In de pan. Hahahaha, ja juffra, ikzenogalnegrapjas, hé!'
Aan alle stiff upper lips, dus bij deze:
diploma's en IQ bepalen niet alles.
Hou de volgende keer, het personeel maar eens in de gaten als die beentjes onder tafel zijn geschoven.
Werkbeesten zijn het, stuk voor stuk.
Hyperflexibel.
Gestructureerd.
Snel, sociaal en vriendelijk.
Zelf heb ik vreselijk graag als garçon gewerkt.
Shiften van 12u.
Coup de feus.
Fakken gelijk een beest.
Borden stapelen tot uw arm er bijna afvalt.
Plateaus vol drank.
Trap op trap af.
Lachen met de collega's.
Klanten goed gezind.
Fysiek werken geeft zoveel voldoening.
Kapot zijn, toch nog naar de Copacabana trekken tot 7u 's morgens, 2u slapen en om 11u terug beginnen.
Ah, memories...
Fantastisch geamuseerd.
Maar echt, 'derover' gewoon.
Maar ja, het is KEIhard werken.
Er schiet weinig tijd voor iets anders over, en ik bleek toch nog andere ambities te hebben.
Zoals naar Compostella gaan.
Yeah right, goe gelachen.
Ben vreselijk aan het afwijken....
Le soleil dus.
Februari passeert.
De lente komt in zicht.
Buitenstoelen en tafels worden terug boven gehaald.
Weermannen beginnen over lente te spreken.
Terraskesweer, olé!
Everybody happy.
Ik, als garçon begon dan meestal eens goed te zuchten.
'Alé, Caroline, oekandana?'
'Zonen helen dag in het zonneke werken, dat is toch kweenihoeplezant, ni?'
Neen, een terras lopen, dat is geen 'walk in the park on a sunny afternoon'.
Vanaf dan worden er dubbel zoveel stappen gezet.
Vanaf dan is de volgende situatie dagelijkse kost:
(persoon zit op de allerachterste tafel van het megagrote terras)
'Juffra, kundeganogwaneutjes brenge'
(terras over, zaak in, trap op, naar toog, nootjes pakken, trap af, zaak uit, terras over)
'Oh, en juffrake, kundeganogeenportiekegemengd brenge.'
(zelfde weg)
'Amai, juffra, ikemdorst, kundemisschiennognenduvel brenge?'
(zelfde weg)
'Seg, juffra, ga moetwelkajardwarkené.'
Soms had je daar ook de oermens, net uit zijn hol gekropen.
Hij probeert uw aandacht te krijgen, door met de vingers te knippen.
Die mens zit tot op vandaag nog steeds te wachten.
Klant was koning, maar ik was keizerin.
Zeker als ik al uren in de 30 graden stond te zweten en 3 potten mosselen in mijn handen had.
Vandaar dus mijn dubieuze relatie met dat natuurverschijnsel.
Ze mag schijnen wat ze wilt, als ik ergens zelf op een terras zit.
Met een potje nootjes, en een cava en veel plezier en een zwembad, als het efkes kan.
En iemand die zegt: 'Amai, juffrake, gajettweleenielfermkleejkenoan.'
Cheers,
C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten