'Stars' & stripes

Bij mijn geboorte is er een vergissing gebeurd.
Daar ben ik nu eens echt van overtuigd.
Niet in familiair opzicht, hoor. No panic.
Het erratum situeert zich op logistiek gebied.
Ja. Toch wel.
Waar er nu Hasselt staat, zou een totaal andere geboortestad moeten pronken.
Ten eerste: Hasselt?
Ik klap Antwaarps al had ik de dokken zelf uitgevonden.
Ten tweede: België?
Ik ben te veel olifant in de porseleinenkast.
Mensen met zoveel decibels als ik, worden hier niet geapprecieerd.
Wel in Los Angeles bijvoorbeeld.
Of, in San Fransisco.
Of, in Boston.
Of, in Washington DC.
Alé, pick your choice, zou ik zo zeggen.
Wat ik hier in België kom doen, is mij al jaren een raadsel.

In mijn DNA kan je namelijk niet naast 'United States of America' kijken.
En, het allergrofste van heel de zaak is, dat het dus maar een nano-haar heeft gescheeld.
'The land of the free' was bijna mijn bakermat geweest.
DC heeft namelijk gestudeerd in Washington.
*Dat is dus nen hele slimme mens. Dàt DNA heb ik ergens gerateerd, blijkbaar*
Meer zelfs: hij en de mamaatje hebben daar KEIlang  gewoond.
*Ik val in herhaling, maar toch: Martha Steward wie?*
Met als toppunt: den debiel heeft daar ook gewoond, jaren aan een stuk.
*Nog zonder mij dus, dat was zijn meest ongelukkige periode, zemozekerst.*
Maar toen ik mij aankondigde, verkaste heel het gezin Rome vlotjes terug naar dit apenland.
For crying out loud!

Ter compensatie van dit 'accident de parcours', heb ik mij als baby behoorlijk aangesteld.
En als kind ook.
En als puber nog meer.
De grijze haren van DC zijn volledig, maar dan ook vol-le-dig mijn verdienste.

Anyway.
Alle vooroordelen over dit continent, komen, zoals meestal, van mensen die er nog 'nooit-van-z'n-leven-niet', zijn geweest en hebben geen recht van spreken.
Ik mag dat wel, want ik ben er meerdere keren geweest.
Omdat het USA-gen, door alle aderen van het huishouden stroomt.
Wij kwamen altijd een beetje thuis, daar.

Naar mijn bescheiden mening, heeft Amerika veel troeven.
Met als groot pluspunt, voor iemand die zo starstruck als de pest is, comme moi:
De Celebrities.
Rode lopers, papparazi, glamour, glitter, diva's, flitsen, aaaaaah.
Ja, ik beken. Ik ben een echte sucker voor de 'rich & famous'.
De afgelopen maanden, bevond ik mij dan ook in mijn eigen Plopsaland, met het 'Award Season' in volle gang.
Sinds oktober heb ik elke jurk, elke diamant, elke Louboutin, elk haarschuivertje, elke oogschaduw, elk kapsel aan, in en rond elke Star bestudeerd en al dan niet goedgekeurd.
Oscar De La Rente, Valentino, Ellie Saab, Prada, Dior Couture, Vera Wang, ik ken ze, als woonden ze samen met mij.
I wish.
Stilletjesaan moet ik afscheid beginnen nemen, want met de Oscars, afgelopen zondag, loopt mijn seizoen ten einde.
Dan moet ik mij terug gaan bezig houden met mijn eigen leven.
Doeme.

En ja, natuurlijk is het allemaal heel afgelikt. Heel artificieel. Heel onwerkelijk.
Maar toch, graag zou ik zo eens 1 dag willen meemaken.
Helemaal 'opgetalloord'.
Handjes in mijn zij.
Hoofd een beetje omhoog.
Zuinige glimlach.
Beentje vooruit.
En lachen naar de camera's.
Men mist daar over de plas, een zeer grote diva.
Damn you parents!

Ik geef jullie mijn hoogtepunt qua styling nog even mee.
De adembenemend mooie Charlize Theron, zelfs met het korte kapsel.
Lef in Dior.

Qua hotshots, had ik ook niet te klagen.
Maar, de vraag van 1 miljoen is:
Waar was hij?

Ik verlaat jullie met een andere olifant in de porseleinenkast.
En dat bedoel ik zo figuurlijk als maar zijn kan.
Een verfrissing tussen al het gekunstelde en theatrale.
De heerlijke Adele.
Wat een stem.
Quelle grandeur.

 

 

 

 

Cheers,
C.