En ze leefden nog lang en gelukkig.

Hier ben ik weer, you spoiled little brats!
Maar deze dag kan ik on-mo-ge-lijk laten passeren.

Cupido's met pijl en boog.
Gedichten vol krullen.
Rozenblaadjes.
Bubbels naast en in het bad.
Hangertjes met halve hartjes.
Bedwelmende parfums.
Kaarsen.
Knuffelrock-Cd's.
Saint-Amour.
Valentijn.

Hoogdag voor zij de verliefd zijn.
Inferno voor de singles.

Niet dat iemand aan deze 'commercie' meedoet, hoor.
Niejeniejenieje.
Geen enkel mij bekend mens doet aan Valentijn, zogezegd.
'Bij ons is het altijd 14 februari.'
'Liefde is een werkwoord, elke dag, hier'
'Wij hebben dat niet nodig, hoor.'
U kent de cliché-uitspraken wel, zeker.
Op zulke momenten krijgen mijn ogen hele rare ticks.
Geen controle meer over.
Draaien dat die doen.
En ook mijn geeuwreflex geraakt overspannen.
Zeer eigenaardig fenomeen.

Toch zit elke eetgelegenheid die dag vol.
Van brasserie tot restaurant tot snackbar tot loungecafé tot chinees 'De Lange Muur'.
Full House.
En ik kan het weten, want ik heb zelf 10 jaar in 'den horeca' gewerkt.
*
Waarschijnlijk is dit de eerste keer dat ik publiekelijk uitkom voor mijn 'garçon-verleden'.
In die tijd zou ik dat nooit, van ze lang-zal-ze-leven-niet, hebben toegegeven.
Als iemand mij toen vroeg: 'Seg, en watoedegij van job?'
Staarde ik met een wazige blik de andere kant op.
Waardoor ik al snel van afwijkend gedrag werd beschuldigd.
Of ik zei: 'Ik zit in de sex-industrie'.
Beste antwoord om een gesprek straaljagersnel te termineren.
*
Anyway, jarenlang bestond vandaag voor mij dus uit:
Rozen uitdelen.
Menu's opdienen, met duo's van zalm, op een bedje van liefde, met pommes d'amours en innige duetten van chocolade. Uiteraard.
Coupekes uitschenken.
Slaapwandelen bij het horen van de zoveelste Whitney of Mariah.
Aanschouwen van conversatieloze stelletjes.
Struikelen over mijn eigen voeten, door het gedimde licht. Zodat de lovebirds niet zouden zien, dat de duo-tafeltjes wel héél dicht op mekaar staan.
Oeps, nu trap ik waarschijnlijk op een paar verliefde tenen.

Maar, laat mijn cynisme niet aan jullie grote, rode harten komen.
Dit jaar worden de liefdesverkopers verwend, met een D.O.N.D.E.R.D.A.G.
Dat wil dus zeggen, dat jullie EN donderdag, EN vrijdag, EN zaterdag EN zondag smachtende blikken naar elkaar kunnen werpen. De handen verstrengeld
als waren ze één.
Kortom, Tommorowland voor de romantische zielen.

Ik ben weliswaar dik gesjareld.
Ook al heb ik mijn horecaschort al even aan de haak gehangen.
Morgen, vrijdag, ga ik namelijk iets eten met één van mijn GF's (Girlfriends).
Waardoor wij ofwel gedoemd zijn om naar het frituur te gaan om nog ergens een ordinaire kaaskroket te vinden.
Ofwel in elk ander etablissement als lesbisch of hopeloos zullen aanzien worden.
Want ja, het zijn niet de dagen om als alleenstaande buiten te komen.
De meelijwekkende blikken liegen er niet om.

Ik vind het allemaal nog wel vermakelijk.
Tegenwoordig verkeer ik nogal in jolige sferen.
'Profiteertervan', zou ik zo zeggen.
Ik ken er, die hier namelijk minder om kunnen lachen.
Soit.
Vermits velen denken dat ik vandaag de zelfmoord nabij ben, ga ik mijn uiterste best doen om te beantwoorden aan deze platitude.

Vanavond zal ik moederziel alleen voor mijn tv zitten.
Met Nothing Hill voor de 36ste keer op het scherm.
Doos kleenex in de ene hand
Fles cava, pizza en zak chips in de andere.
Wat op zich al geen evidente handeling is.
Toch, ik zal niet teleurstellen.

Want hoe vaak ik ook zeg, dat mijn leven echt wel ok is en mijn bestaan gelukkig.
Dat een man voor mij 'very nice to have' is, maar geen 'I will die in misery, without'.
Afwijkend gedrag, wordt mij wederom toebedeeld.
Men kijkt mij aan, zoals Lily naar een koe kijkt.
Vol ongeloof.

Ach, volgend jaar, zit ik gewoon in Londen.
Nu gij.
Ik val namelijk in de categorie: 'save the best for last'.
Nà.
Geniet van van julie sprookjesdag, want after all, tomorrow is another day.

Cheers,
C.